Een PCR “Rookie” op het legendarische circuit van Spa-Francorchamps

Toen mij gevraagd werd om dit artikel te schrijven was de eerste vraag die ik mij zelf stelde, hoe ben ik een Petrolhead geworden? Eenvoudige vraag die niet eenvoudig te beantwoorden bleek. Hoe bewust ben je van het moment dat je geïnfecteerd raakt met een virus? Kun je er mee worden geboren?

Thuis gaf men niets om auto’s of racerij in welke vorm dan ook. Toch zie ik foto’s van een klein jong mannetje van een jaar of drie die met autootjes speelt. Nog een jaar later zie ik foto’s van mijzelf op een tractor en een soort bakfiets. Nu weet ik het. Bij het zien van foto’s van mijn vijfde verjaardag waar ik een driewieler fiets kreeg, zie ik de lach op de foto, die alles verraadt. Vanaf dat moment heeft alles met wielen mijn aandacht. Deze aandacht veranderde naar fascinatie voor alles op wielen. Het gevoel voor snelheid moet ook hier ontstaan zijn. Volgens mijn familie ging ik als de spreekwoordelijk brandweer op mijn kleine driewieler.  

Zoals dat kan gaan met een virus, ontwikkelt deze zich de navolgende jaren. Het gevolg was dat ik in mijn tienerjaren auto’s helemaal geweldig vond. Het virus was al geëvolueerd tot volledig uit de hand gelopen Petrolhedonisme. Maar toen ik vijftien was, zag ik een rode Porsche 944 S2 voorbijrijden. Wanneer ik daadwerkelijk Petrolhead geworden ben. Blijft gissen, maar het moment dat ik Porsche fan ben geworden weet ik als de dag van gister, ik was verliefd.

Vanaf dat moment was het Porsche waar mijn aandacht naar uitging en droomde ik van mijn eigen rode Porsche 944. Het dromen sloeg om in obsessie en ik nam mijzelf voor om ooit een rode Porsche 944 te bezitten. Mijn ouders verklaarden mij voor gek en in mijn omgeving was men met totaal andere dingen bezig.  Veel, hard werken en sparen tekenden de vier jaar er na.

Op mijn negentiende kocht ik een rode Porsche 944 type 1, volledig door mijzelf betaald. Ik kon mijn geluk niet op en mijn droom was uitgekomen, trots was ik. Helaas heb ik er kort van mogen genieten, omdat de auto werd gestolen. Enkele jaren later heb ik een rode Porsche 944 Turbo, 951, gekocht dus laten we het er op houden dat het alsnog goed gekomen is. Toch doet het verlies van mijn eerste Porsche 944 type 1 nog altijd pijn, het is het gevoel van onrecht dat je bij blijft.

Inmiddels was Porsche onderdeel van mijn leven en was de obsessie wat “normaler” geworden en geëvolueerd tot passie.  Daarnaast had ik ook passie voor autosport ontwikkeld en keek ik graag 24h van Le mans en Formule 1. Hierdoor ken je coureurs en circuits uit de sport. De 24h van Le mans en enkele Formule 1 races heb ik weleens bezocht. Dit racevirus is ook nu weer moeilijk uit te leggen en in je omgeving word je niet altijd begrepen. Formule 1 was toen nog niet zo populair als nu, we hadden geen Max Verstappen. Toch besloot ik ooit zelf te gaan racen, net als dat ik besloot om ooit een rode Porsche 944 te bezitten.

Bij het zien van een rode Porsche 944 in mijn tienerjaren ontstond een missie. De volgende missie was racen. De coureurs in hun overall hadden een magisch effect op mij. Ik vond dat zo ontzettend stoer, het boezemde mij ontzag in, helden waren het. Als ik ooit zelf in de pits zou mogen lopen met een overall, alleen de gedachte al stemde mij vrolijk. Maar dan, dan grijpt het leven je en voor je het weet ben je op je carrière gericht, heb je een gezin en regeert de rationaliteit. Je missie verdwijnt niet, je passie is er nog steeds, maar er zijn zoveel redenen om het geen aandacht te geven.

Als je dan na jaren van uitstellen, rationele overwegingen en vele eigen belemmerende overtuigingen besluit je racelicentie toch maar eens te gaan behalen, voelt dit als onwerkelijk. Je gaat het gewoon doen! Het is nu of nooit, want de jaren zijn inmiddels ook gaan tellen. Tot slot zeg je tegen jezelf, je leeft maar één keer.

Als het moment dan daar is en je meld je op circuit Zandvoort heeft dit een magisch effect van spanning, zenuwen en adrenaline. De twee dagen vliegen voorbij en ik besef dat racen niet goed gaat zijn voor mijn huwelijk, wat is dit gaaf! Ik slaag met vlag en wimpel en ben compleet verkocht. Ik voel mij weer de tiener die zijn eerste Porsche 944 type 1 kocht.

Hoe ga ik thuis vertellen dat ik nu echt wil gaan racen? Ik vertel over mijn belevenissen tijdens de licentiedagen en ik krijg het gevoel dat dit het moment is; “eeeuh schat ik denk erover om Porsche te gaan racen”. Je wacht met spanning haar reactie af en er valt een stilte, "als jij dat wilt doen moet je dat vooral doen, want ik weet wat het voor je betekent", zegt de schat. Ik heb die nacht als een roosje geslapen.

De keuze om vervolgens de Porsche 944 te gaan racen is natuurlijk vanzelfsprekend geweest. Geen botsklasse zoals bij een ander gerenommeerd Duits merk en geen Japanse Dinkytoys zonder dak. Daarnaast is Porsche het merk voor de echte Petrolhead en maakt de Porsche 944 onderdeel uit van mijn DNA. Echter, ik ben nog een stap verder gegaan, want ik wilde per sé in een Porsche 944 type 1 racen. De Porsche 944 type 2 heeft namelijk een ander dashboard. Je zult begrijpen dat de cirkel nu rond is. Ik race in een Porsche 944 type 1 en voor mijn gevoel heb ik hiermee het mijn aangedane onrecht rechtgezet.

Na veel geleerd te hebben van races op Zandvoort en Assen staat Spa op de agenda. Een legendarisch circuit met rijke historie en waar ik in de tijd van Verstappen Sr. eens een Formule 1 race heb bezocht. Bij aankomst op Spa gebeurt er iets. Dit iets is moeilijk uit te leggen, het is de sfeer die er heerst, je wordt stiller, je wordt zenuwachtig en als je dan vanuit de pits dé bocht der bochten ziet, Eau-rouge, volgens de kenners, is het pure angst wat je overmant. Je stelt jezelf de vraag; “waarom doe ik dit in vredesnaam, dit moet toch leuk zijn?”

Je maakt een praatje met de andere coureurs van RFF Motorsport en ze stellen je gerust, we hebben dit allemaal ervaren, we begrijpen je, maar bovenal geniet en doe geen gekke dingen is het advies. Ik hoor het allemaal aan, maar echt doordringen doet het niet, de wc voor de zoveelste keer maar weer bezocht en dan de auto in. Ik start mijn Porsche 944 en rijd door de pit, ik besef ineens dat er geen weg meer terug is, ik moet nu. “Oh ja genieten zeiden ze, pffff”. Ik rijd richting Eau-rouge, wat een hoogteverschil en eenmaal boven zie ik de bocht niet meer, waar moet ik heen, geen idee... ah, dit bedoelen ze dus met een blinde bocht.  Geen gekke dingen doen en genieten. Maak je rondjes zeg ik tegen mijzelf, maar dan op driekwart van het circuit nader ik een bocht die mijn hartslag ook doet stijgen, Blanchimont, pfff doodeng.

De verkenning van Spa zit er op en in de pits is wat geroesemoes, waarschijnlijk krijgen we een regen race. Verhalen over voorgaande edities vliegen mij om de oren en ik hoor eigenlijk alleen maar crashverhalen tijdens regen op het iconische circuit van Spa-Francorchamps. De mannen en jongetjes gaan morgen onderscheiden worden van elkaar zegt men lachend. Ik lach mee, maar voel pure ellende, pure doodsangst, in droge toestand is Spa al mega uitdagend voor mij als rookie. Ik heb pas 6 maanden mijn racelicentie.

De volgende ochtend is het dan zover, 1-uurs race en het regent. In de pits bij team RFF Motorsport heerst ineens stilte, ik zie dat de wc steeds bezet is en de bravoure van gister is bij iedereen verdwenen en ik zie alleen nog maar “jongetjes”.

En dan, dan ga je van start in de regen en moet je zo extreem gefocust zijn dat je niets meer voelt, geen zenuwen, geen angst, helemaal niets. Je gaat in Eau-rouge omhoog en je voelt je auto glijden, je ziet niks behalve waterspray van de auto’s voor je en je probeert in te schatten waar het asfalt is. Waar zijn de andere auto’s vraag je je af, ik zie geen lichten, maar enkel waterspray. Na Eau-rouge komt een lang recht stuk, waarvan ik nu weet dat deze Camel straight heet, geen idee hoe hard ik hier in de regen kan op mijn semi-slicks. Ik zie nog steeds geen lichten van auto’s voor mij en achter mij zie ik ook niks, dus ik geef maar plankgas, want dat zullen zij dan ook wel doen.

Ineens zie ik lichten en besef dat ik moet gaan remmen. Ik zie geen vangrail, ik zie geen belijning en al helemaal geen bocht. Plots zie ik waar ik rij en kom ik goed de eerste bochten door en merk ik dat ik de Porsche Boxster voor mij goed kan volgen. Nu verstandig zijn, niet te veel willen, "blijf de Porsche Boxster volgen", zeg ik tegen mijzelf. Ik kom in een ritme en krijg meer vertrouwen, iedere bocht is uitdagend met veel glijden, corrigeren en zoeken naar grip. Ineens, ineens begin ik het leuk te vinden, en besluit ik de auto voor mij in te halen en mijn eigen race te rijden.

Na dit moment veranderde er iets, later besefte ik wat dit iets is. Ik leerde te “spelen” met mijn 944 in deze omstandigheden, wat een uniek gevoel. In de regen moet je veel meer op gevoel doen en klaarblijkelijk ligt mij dit. Andere mogen bepalen of ik gepromoveerd ben van de “jongetjes” klasse naar misschien de “adolescentie” klasse. De “grote mannen” klasse is nog te ver weg.  😊   

Hoe de race is geëindigd? Podium? Hoe hard heb je gereden? Veel gestelde vragen die voor mij totaal onbelangrijk zijn. We rijden allemaal in onze eigen Porsche klasse. Het racen doe je met gelijkgestemden en het maakt niet uit of je in een Porsche 944, Boxster, Cayman of een Porsche 991 rijdt. Er is onderling begrip en veel respect en dit uit zich op het circuit en daarnaast. Om als rookie in een Porsche 944 “The driver of the day trophey” te mogen ontvangen is veelzeggend en ben ik dankbaar voor.

De volgende race zal op Zolder zijn en ik kan niet wachten om ook dit circuit te leren kennen. Daarnaast voor mij een extra speciaal moment, omdat het virus besmettelijk blijkt te zijn en ook zoonlief zal deelnemen in zijn eigen Porsche 944 type 2, geprepareerd door RFF Motorsport.  Vader en zoon racen, veel mooier kan het niet worden.

Tekst en foto's:  gastschrijver Jeffrey Pouw