We berichtten al over het succes van de Porsche 963 van het fabrieksteam Porsche Penske Motorsport in de vorm van de overwinning tijdens de Rolex 24 At Daytona en de prestaties van de overige Porsches, inclusief de auto’s met Nederlandse rijders, Tijmen van der Helm bij de prototypes en Larry ten Voorde bij de GT’s. Vierenzestig.nl was in Daytona ter plekke. Hier een reisverslag.
De vraag vanuit de persafdeling van Porsche AG in Stuttgart kwam al vorig najaar, of ik belangstelling zou hebben om mee te gaan naar Daytona. Ik schrijf ook voor de nodige Duitse media, dus ben ook vanuit dat perspectief voor Porsche interessant. Ik kon de uitnodiging aannemen, wat in de afgelopen jaren, onder andere vanwege een wat lastige situatie thuis (echtgenote in de psychiatrie en daarmee de zorg voor de drie kinderen als de-facto-één-oudergezin) helaas niet het geval was. Maar gelukkig hebben we bij ons in de parochie en in de buurt enkele bevriende gezinnen bij wie de kinderen terecht kunnen als ik weg moet, dus zo kon ik met een gerust hart naar Florida.
Of het allemaal zou lukken, was nog even spannend, want Porsche had een ticket geboekt voor de vlucht van Frankfurt naar Orlando met de maatschappij Discover, de verre-reisafdeling van Eurowings, de budgetmaatschappij van Lufthansa. En omdat ze in Duitsland nu eenmaal gek zijn op staken, waren er ook in de week van onze Florida-reis stakingen, maar gelukkig niet op donderdag. Toen staakten wel de treinmachinisten, zodat ik vanwege de te verwachten grotere drukte op de wegen voor dag en dauw naar Düsseldorf reed om toch maar niet de vlucht te missen. Liever een kop koffie extra op het vliegveld dan onnodige stress met files en anderszins. Het lukte allemaal ruimschoots volgens plan: van Düsseldorf naar Frankfurt – wat vanwege de staking dus niet per spoor gelukt zou zijn – en vervolgens de vlucht van tien uur naar Orlando. Goed, Discover is geen Lufthansa, ook niet in businessclass: hoewel ik zeker niet de achterste rij had, waren twee van de drie keuzegerechten niet meer beschikbaar en toen ik na de lunch een espresso wilde, kon dat ook niet, omdat de machine kapot was. Klagen op hoog niveau (ruim elf kilometer…), maar toch. Veel goedkoper dan Lufthansa was het ticket namelijk zeker niet.
De vlucht werd benut voor flink wat schrijfwerk, lezen, één film en een uurtje slapen. Op vluchten naar Amerika probeer ik altijd zo min mogelijk te slapen, om ter plekke direct in het lokale ritme te zitten. Op het vliegveld van Orlando was ik vlot door de douane en als een van de eersten bij de huurauto’s, waar de gereserveerde “Kia Soul or similar” ditmaal een Chevrolet Camaro bleek. Ik zat eerder in de auto dan Porsche-sportdirecteur Thomas Laudenbach en BMW-M-directeur Frank van Meel, die op dezelfde vlucht zaten. Soms is gewoon via de reguliere balie sneller dan “Avis Preferred”. Ondanks de avondspits verliep de rit van Orlando naar Daytona vrij vlot, al met al bleef de vertraging beperkt tot een kwartiertje. Voor de groep van Porsche was geboekt in het Daytona Grande Resort, direct aan de kust van de Atlantische Oceaan. Anders dan in eerdere jaren, toen ik doorgaans een hotel bij het circuit had, maar een iets luxer hotel is toch ook wel lekker en een kwartiertje rijden is ook geen probleem. De eerste avond werd het met een klein hapje in het hotelrestaurant en een wat langere nazit aan de bar toch gelijk alweer laat, maar ook erg gezellig met tal van collega’s, van wie ik er sommigen al lang niet meer had gezien. Nicole, de dame die voor Porsche de persreizen organiseert, had, efficiënt als ze is, mijn toegangspas al afgehaald, wat de volgende ochtend weer een halfuur scheelde.
Op vrijdag werd ik vroeg gewekt door het ruisen van de golfslag van de oceaan, ook best fijn. Er moest eerst een persbericht vertaald worden over de kwalificatie van de 24 Uur van Dubai, die tijdens hetzelfde weekeinde verreden werd, dus dat betekende alweer vroeg uit de veren. Na een snel ontbijt in het hotel (koffie houdt een mens op de been) volgde de rit naar het circuit, maar eerst stond in het International Motorsport Center, het hoofdkantoor van de IMSA- en NASCAR-organisaties, een seminar van IMSA, de organisatie van het Noord-Amerikaanse sportwagenkampioenschap, onder de titel “Driving Innovation” op het programma. Een interessante bijeenkomst, waar specialisten van Bosch, AWS, Crowdstrike, Microsoft, Oracle en IMSA spraken over data- en AI-toepassingen in de autosport en de mogelijkheden die dit voor de toekomst biedt.
Na afloop van het seminar parkeerde ik de Camaro aan de overkant van de straat achter de grote hoofdtribune van het circuit, waarna de gang naar de Porsche-hospitality volgde. Daar kon ik de rest van mijn vertaling afmaken, op het terras, met zicht op het circuit. En nadat de klus was voltooid, volgde een glas goed gekoelde champagne als beloning. Toegang tot de klanten-hospitality van Porsche heeft zo zijn voordelen! Na de lunch begaf ik me naar het binnenterrein van het circuit, waar zich het perscentrum bevindt, de reguliere werkruimte voor journalisten. Ook daar was een plek voor me gereserveerd, wat gezien de flinke belangstelling geen overbodige luxe was. Wel moet gezegd dat in de Porsche-hospitality het uitzicht mooier, de catering beter en de internetverbinding sneller was!
Op het binnenterrein vond op vrijdagmiddag de handtekeningsessie met alle deelnemende teams uit de 24-uursrace plaats, altijd een mooie gelegenheid om even bij te praten met de diverse coureurs. Sommige bezoekers hadden al ruim twee uur lang in de zon in de rij gestaan om een handtekening van hun favoriete rijders te kunnen bemachtigen. Coureurs namen omgekeerd volop de tijd voor selfies en andere speciale verzoeken. De meeste teams hadden handtekeningkaarten, sommige renstallen deelden ook stickers, posters en andere hebbedingetjes uit. “Ongelooflijk gaaf dit, hoe enthousiast al die mensen zijn”, zei Larry ten Voorde, die zijn debuut in de 24 Uur van Daytona maakte. Tijmen van der Helm, een van de drie rijders in de Porsche 963 van het team JDC Miller Motorsports in de hoogste prototype-klasse, vierde op vrijdag zijn 20e verjaardag, waarvoor het team een speciaal felicitatiespandoek had gemaakt.
Ook op het binnenterrein was een expositie van historische raceauto’s ingericht, waar er voor Porsche-liefhebbers heel wat te genieten viel. We zagen twee 962’s, de chassisnummers 109 en 123, en de door Jochen Dauer tot straatauto omgebouwde 962, waarvan vervolgens weer een raceauto was gemaakt, die in 1994 goed was voor de overwinning in de 24 Uur van Le Mans, chassisnummer 962-GT-003. Ook de nodige 935’s en 911’s, plus fraaie auto’s van andere merken dan Porsche, waarvan de prachtige BMW 3.0 CSL toch wel onze favoriet was.
Bij het vallen van de avond was het volgende doel een van de kampeervelden op het circuitterrein, waar een groep vrienden onder de naam “Good Thyme Cru” (spreek uit: “good time crew”) met drie campers hun tijdelijke onderkomen had. Het is een internationaal gezelschap van onder anderen een Franse en een Italiaanse chefkok, een Duitse sous-chef en meerdere Amerikanen met diverse achtergronden, maar allemaal met een gedeelde passie voor de autosport en de goede dingen des levens. Initiatiefnemer is Michel Baudoin, de Franse chef, die al ruim 25 jaar in de VS woont en in Asheville twee restaurants heeft. De halve restaurantuitrusting komt altijd mee naar de circuits, waarmee er op hoog niveau gekookt en gegeten wordt. Ik ken de groep al een jaar of tien en heb in de loop der tijd heel wat coureurs meegenomen, die aanvankelijk meestal wat sceptisch waren (“Diner op de camping?”), maar vervolgens zonder uitzondering super enthousiast werden door het geweldige eten en de fijne, ontspannen sfeer. Velen van hen kwamen en komen regelmatig zelf terug, ook als ik er niet ben, en velen bezochten ook al het restaurant in Asheville. Ik had een deel van de “Good Thyme Cru” ook al een jaar of vier, vijf niet gezien en genoot ook weer van een zeer prettige avond. En de volgende dag, tijdens de race, opnieuw, toen ik ook Nicole van Porsche meenam, die al net zo enthousiast was.
Op zaterdag, racedag, was ik alweer vroeg op het circuit, wat een verstandige beslissing bleek. Sommige collega’s bleven liever nog een uurtje liggen, maar stonden vervolgens anderhalf uur in de file, terwijl ik gewoon probleemloos in een kwartier van hotel naar circuit reed. Na een licht tweede ontbijt en veel koffie in de Porsche-hospitality volgde opnieuw de verplaatsing naar het binnenterrein, want vanaf een uur of tien werden de raceauto’s opgesteld in de pitstraat en vonden de rijdersintroducties plaats. Opnieuw trof ik Larry ten Voorde, die wederom onder de indruk was van zijn belevenissen. “Echt gaaf hoe ze dat hier doen”, vond hij.
Een van de vele leuke dingen van de IMSA-racerij – en Amerikaanse autosport in het algemeen – is de enorme toegankelijkheid. Je komt ook als gewone bezoeker heel dicht bij de auto’s en de rijders. Natuurlijk is het druk, met duizenden bezoekers tussen de auto’s op de startopstelling, maar dat is juist onderdeel van het spektakel en de belevenis. Tot een half uur voor de start mogen bezoekers ook gewoon de baan op: zitten op het asfalt, ervaren hoe steil de karakteristieke “banking” (de steile bochten) van Daytona nu echt is (héél steil!) en je naam zetten op de muur of de gele belijning die de afgrenzing van de baan vormt: het is allemaal onderdeel van de “Daytona Experience”. En dat dat in de smaak valt, bleek ook uit het feit dat er een nieuw bezoekersrecord gevestigd werd. Een officieel aantal werd, zoals in Dayatona gebruikelijk, niet gecommuniceerd, maar de veelvuldig gehoorde schatting van ruim 100.000 lijkt alleszins realistisch.
De race in Daytona startte traditioneel om 13.40 uur en eraan voorafgaand was er een heel ceremonieel. Schoolkinderen zeiden, net als op iedere Amerikaanse school ’s morgens vroeg, de “pledge of allegiance” op, de eed van trouw aan de Amerikaanse vlag, vervolgens bad een geestelijke om bijstand van boven (“Lord, we thank you for this race, for our military and for all those who make decisions to keep us safe”) en iemand zong het volkslied, waarbij vrijwel alle aanwezigen stonden, de meesten de hand op het hart. Bij de laatste tonen vliegen met uiterste precisie vliegtuigen over. Vaak zijn het straaljagers, ditmaal waren het civiele toestellen, maar wel in formatie en met lange condensstrepen. En dan klinkt het “Start your engines”, gevolgd door de nodige formatieronden, waarna het veld van 59 auto’s wordt losgelaten voor de race.
Ook de start en de beginfase van de race waren uitstekend te volgen vanaf het terras van de Porsche-hospitality, waar het nog steeds aan niets ontbrak. Ik had er ook de nodige leuke ontmoetingen met interessante mensen, waarover binnenkort op deze site meer. Maar na de lunch (met voor het hele gezelschap een glaasje fris uit Noordoost-Frankrijk erbij) en de koffie was het toch weer tijd om terug te gaan naar het binnenterrein, om van daaruit de race verder te volgen. Het voordeel van een 24-uursrace is dat je niet de hele tijd aan het beeldscherm gekluisterd hoeft te blijven (ik maakte immers geen live-verslag), de grote lijnen van het raceverloop krijg je toch wel mee als je een beetje blijft opletten, en dankzij wifi en de grote zuil met startnummers en raceposities weet je ongeveer wat er gebeurt.
Zo kon een bezoek worden gebracht aan de diverse promotiestands van autofabrikanten, want anders dan in Europa, waar autosport voor sommigen bijna een schande lijkt te zijn, maken fabrikanten in Amerika op grote schaal gebruik van race-evenementen om hun auto’s te promoten. “Win on Sunday, sell on Monday” geldt misschien niet meer zo sterk als vroeger, maar speelt nog steeds een rol. Zo waren Cadillac, Chevrolet, Hyundai, Toyota/Lexus, Honda/Acura, BMW en Ford met flinke presentaties aanwezig, waarbij Ford en Toyota bezoekers zelfs de mogelijkheid boden om een nieuwe auto te winnen. Kom daar bij ons eens om…
Elders waren er gelukkig ook nog de nodige stands met miniatuurauto’s, boeken, fanartikelen en andere automobiele collectors’ items, al waren er voor mij nauwelijks objecten die een enorme bezitsdrang opwekten. Een mens wordt selectiever. Wat ik wel kocht, was een boek van Ken Breslauer over de 12 Uur van Sebring in 1983, die werd gewonnen door onze landgenoot (al is hij geneutraliseerd tot Canadees) Kees Nierop met een bedaagde Porsche 934. Vorig jaar hoorde ik al van Ken Breslauer, jarenlang perschef en de vaste historicus van het circuit van Sebring, dat hij aan dit boek werkte, nu is het dus klaar en kon ik het in Daytona aanschaffen, compleet met handtekening van de auteur, wat het altijd net wat mooier en leuker maakt. Ook een programmablad van het evenement werd gekocht.
Ook een bezoek aan de Porsche Platz, het terrein dat exclusief was gereserveerd voor leden van de Porsche Club of America, mocht natuurlijk niet ontbreken. Ook hierop komen we binnenkort op deze site terug. Verder op het binnenterrein ook genoeg Porsches natuurlijk, waaronder een heel bedaagde 356 die ieder jaar op dezelfde plaats te vinden is, en een blauwe 911 van Trump-fans (die je bij Amerikaanse autosport-evenementen veelvuldig aantreft). Eigenlijk is blauw de kleur van de Democraten, maar goed. Ook een zelfbouw-917 trok de aandacht. Grappig stukje huisvlijt.
In de avond was er, zoals gemeld, andermaal een bezoek aan de “Good Thyme Cru”, afgesloten met het traditionele vuurwerk van de race-organisatie om 22.00 uur. Vervolgens ging het via het perscentrum langzaam terug naar de auto, en naar het hotel. Ja, je kunt de hele nacht wakker (proberen te) blijven bij een 24-uursrace, maar de ervaring leert dat de race toch wel doorgaat, of ik er nu ben of niet, en dat ik ook op de slotdag nog genoeg energie nodig heb om mijn werk goed te kunnen doen, en ik ook op de zondag alweer vroeg uit de veren moest voor een vertaling van het slotcommuniqué van de race in Dubai. Dus na nog een “nightcap” prima geslapen, ’s nachts een keer gekeken naar de tussenstand en ’s morgens vroeg rond een uur of zes weer op, vertalen, scheren, douchen, ontbijten en terug naar het circuit.
Daar bleek met name de nummer 7-Porsche nog steeds goed in de voorste gelederen mee te draaien, al was er nog bijna een kwart van de race te rijden; de duur van een reguliere WEC-wedstrijd! De nummer 6-Porsche, die al de nodige straffen had geïncasseerd als gevolg van een softwareprobleem dat bepaalde energiewaarden te hoog liet oplopen, verloor alle kans op de zege toen Kévin Estre in de ochtend kort naast de baan belandde en moeite had om uit het gras te komen. De nummer 7 vocht daarentegen, met Felipe Nasr aan het stuur, in de laatste twee uur een bloedstollend duel uit met de nummer 31-Cadillac, bestuurd door Tom Blomqvist. Geholpen door een gewaagde, maar geslaagde strategie trok Nasr uiteindelijk aan het langste eind, waarmee de overwinning voor Porsche een feit was. De finish volgde ik in het perscentrum, want daar heb je alle schermen met beeld van de race inclusief commentaar, tijdwaarneming en informatie van de wedstrijdleiding (hoe warrig die in dit geval ook was). Bovendien kon ik daarmee gelijk een kort bericht online zetten voor AUTOSPORT.NL, de andere website waarvoor ik in Daytona actief was.
Na de race waren er interviews met de diverse klassewinnaars (onder wie de Nederlander Indy Dontje, die met een Mercedes voor de tweede keer in zijn carrière de GTD-klasse in Daytona won), werd er nog meer geschreven en was ik rond een uur of half vijf klaar met alles wat er gedaan moest worden. ’s Avonds was er nog een goed diner met een grote groep collega’s in een steakrestaurant nabij het hotel, gevolgd door een nacht waarin ik eens wat langer dan een uur of vijf kon slapen. Op maandag rustig aan, ontspannen ontbijten, uitchecken, bezoek aan de lokale boekhandel Barnes & Noble, nog wat andere boodschappen, een lichte lunch (buiten, nog even wat zon meepakken) en vervolgens naar het vliegveld van Orlando voor de thuisreis, die geheel zonder problemen verliep. Het was weer een mooie reportagereis, inclusief fraai succes voor Porsche. De volgende grote 24-uursrace is die van Le Mans. Ik kijk er nu al naar uit!
Foto’s: Rebocar/R. de Boer
