Dankzij Porsche AG – waarvoor dank! – was Vierenzestig.nl ook dit jaar weer aanwezig bij de Rolex 24 At Daytona. We zullen niet zeggen dat het aan onze aanwezigheid lag (hoewel… het is nu al twee jaar op rij gelukt), maar voor Porsche was de race met de algehele overwinning en tweede de in de GTD-klasse natuurlijk zeer succesvol. De sportieve aspecten van het evenement hebben we op deze site al uitgebreid belicht in woord en beeld. Nu is het tijd voor een blik achter de schermen.

Er zijn vier grote 24-uursraces in de wereld: Daytona, Le Mans, de Nürburgring en Spa-Francorchamps.  Daytona en Le Mans zijn daarvan mondiaal de belangrijkste, waar ook de geavanceerde prototypes als hoogste categorie in de lange-afstandsracerij in actie komen. Spa is het domein van de GT3’s, die ook op de Nürburgring rijden, aangevuld met nog tal van andere categorieën. Maar prototypes, de topklasse, zijn natuurlijk wel het fascinerendst: technisch hooggeavanceerd, heel snel, met volop downforce. Geweldig om te beleven!

Als vanuit de persafdeling van Porsche in Stuttgart de vraag komt of ik bij de 24 Uur van Daytona aanwezig wil zijn, kost het me dan ook slechts een seconde om “ja, graag!” te zeggen. Het was een klein jubileum, want het werd de tiende keer dat ik bij de ‘Rolex 24 At Daytona’ aanwezig kon zijn. In 2012 was ik er voor het eerst, vervolgens ieder jaar tot en met 2019, toen vanwege corona een aantal jaren niet, maar vorig jaar wel weer, en het was heerlijk om weer terug te zijn! Vandaar dat ik nu ook maar wat graag weer wilde! Het totale aantal bezoeken aan Daytona komt overigens in de richting van 15, want ik was er in 2007 al voor de derde Porsche Rennsport Reunion, het jaar erna voor de Daytona 500 NASCAR-race en af en toe ook wel eens voor de ‘Roar’, de meerdaagse test die vroeger begin januari plaatsvond en tegenwoordig in het weekeinde voorafgaand aan de race.

Goed, Daytona dus. Het makkelijkste is vliegen naar Orlando, dat vanaf heel wat Europese locaties goed en direct te bereiken is, maar rondom het raceweekeinde zaten er al veel vluchten vol of waren te duur. “Zou je ook via Miami kunnen”, kwam als vraag vanuit Porsche. Natuurlijk, ook dat was geen probleem geweest, al was het perspectief van een autorit van vier uur na negen uur in een vliegtuig gezeten te hebben niet de aantrekkelijkste optie. Uiteindelijk werd het toch gewoon een reis naar Orlando, vanuit mijn thuisbasis Düsseldorf via Amsterdam, met Delta, de zustermaatschappij van KLM. Businessclass bovendien, dus op Schiphol mocht ik ook in de prettige KLM-lounge nummer 52, achter de douane. Ik kon het niet laten om, geïnspireerd door het voorbeeld van collega Willem Kool, jarenlang de verslaggever van de ‘Stan Huygens’-rubriek in De Telegraaf, een foto van mezelf voor de indrukwekkende wand met porseleinen KLM-huisjes te maken. Omdat ik zoals gezegd dus Delta vloog, zat er voor mij ditmaal geen huisje in, maar ik vind ze wel ongelooflijk leuk en het is prachtig om de hele serie te bewonderen.

De lange vlucht benutte ik om behoorlijk wat te schrijven, een film te kijken (‘Ford vs Holden’, over de decennialange rivaliteit tussen de twee merken op de Australische markt en in de Australische racerij) en een uurtje te slapen – slaap op vluchten naar Amerika probeer ik altijd tot een minimum te beperken om na aankomst zo snel mogelijk in het ritme te zitten. En tenslotte een documentaire met Porsche-connectie, ‘Edith’, over het spectaculaire project om met een 911 tot op 6.600 meter boven de zeespiegel te geraken, op de Ojos del Salado, een vulkaan in Chili. Prachtig avontuur, mooi in beeld gebracht. Te zien op Prime, trailer op YouTube hier: https://www.youtube.com/watch?v=thYv6VwMGFk

We landden ruimschoots op tijd, maar vervolgens stond ik wel ruim een halfuur bij Immigration en vervolgens nog eens net zo lang bij de verhuurbalie van Avis. Toen de hele papierwinkel eenmaal geregeld was, zat ik vlot in mijn huur-Civic. Het verkeer rond Orlando viel ondanks het avondspitstijdstip en de steeds sterker wordende regen alleszins mee, zodat ik rond 19.45 uur in Daytona arriveerde, waar het Porsche-gezelschap was ondergebracht in het Hilton Daytona Beach Resort, een gigantisch complex aan het strand, dat echter op meerdere punten wel een opfrisbeurt kan gebruiken. Maar goed, het bed was prima en de douche werkte, dat is het belangrijkste. Een halfuurtje later, ingecheckt en al, voegde ik me bij de paar collega’s en mensen van Porsche die al in het restaurant zaten voor een landingsbiertje, een lichte avondmaaltijd (crab cake, een van mijn favorieten) en een glas witte wijn. Daarna was het tijd om te slapen, wat gelukkig prima lukte.

Met het vooruitzicht om naar het circuit te gaan was ik de volgende ochtend al tijdig wakker. Na ontbijt en koffie kon ik naar de baan. Gelukkig had Nicole, de dame die voor Porsche alle reizen organiseert, efficiënt als ze is, al mijn accreditatie opgehaald, zodat ik die de avond ervoor al in ontvangst had kunnen nemen en niet extra in de rij hoefde. Anders dan in voorgaande jaren waren er op het binnenterrein nog maar een paar parkeerplaatsen voor pers beschikbaar, de overigen moesten buiten de baan parkeren, vanwaar naar verluidt een shuttleservice beschikbaar zou zijn, maar de zogeheten ‘trams’ (personenkarretjes achter een pick-up truck) waren in geen velden of wegen te bekennen, dus aanvaardde ik de tocht maar te voet. Een klein halfuurtje, goed voor de conditie, maar met een temperatuur van zes graden en een gevoelstemperatuur van onder het vriespunt wel fris. Voor Florida was het zelfs uitzonderlijk koud.

Eenmaal in het ‘Infield Media Center’ aangekomen bleek er aldaar al een werkplek voor me te zijn gereserveerd, zodat ik direct aan de slag kon, onder andere met het plaatsen van mijn uitgebreide, in het vliegtuig geschreven, preview voor AUTOSPORT.NL, een van de andere media waarvoor ik in Daytona actief was. Met zes Nederlanders in de race was er flink wat interesse vanuit ons land. Voor de rest het gebruikelijke programma: gesprekken met collega’s en anderen in het perscentrum en de paddock en de jacht naar nieuws en achtergronden. Dat was nog niet eens zo makkelijk, want vanwege de winterse temperaturen waren er maar weinig interessante gesprekspartners buiten te vinden. De meesten verschansten zich in hun RV’s, de gigantische ‘motorhomes’ op het binnenterrein. Via WhatsApp maakten we een afspraak met Tijmen van der Helm, de Nederlandse Porsche-coureur in een 963 van het klantenteam JDC Miller Motorsports, voor een interview later in de middag. Het resultaat stond de dag erna online op deze site (link: https://www.vierenzestig.nl/114847/interview-met-de-nederlandse-porsche-coureur-tijmen-van-der-helm/).

Na de kwalificatie in de middag (verslag: https://www.vierenzestig.nl/114699/goede-uitgangsposities-voor-porsche-in-63e-rolex-24-at-daytona/) volgde de traditionele ontvangst van evenementsponsor Rolex, altijd een leuke gelegenheid om veel bekenden te treffen onder het genot van een goed gevuld glas en een lekkere versnapering, wat eigenlijk voldoende was als avondeten. Niettemin at ik nog twee stukken pizza bij Amerikaanse kennissen op de camping, ook in hun RV. De ene, een restauranthouder, stamt uit een Italiaanse familie en had de pizza’s in zijn restaurant van tevoren gemaakt, in de RV kwamen ze uit de oven, lekkere rode wijn erbij, top! Daarna was er nog een avondtraining, gevolgd door de terugrit naar het hotel, aldaar nog één ‘nightcap’ en weer een goede nachtrust.

Op vrijdagochtend scheen, voor het eerst sinds mijn aankomst in Florida, de zon. Dan voelt een mens zich al gelijk heel anders, al was het nog wel erg fris. Maar de blauwe lucht was prachtig, evenals de zon boven de oceaan. Het programma op het circuit begon niet zo heel vroeg, dus er was nog even tijd voor een bezoek aan de lokale boekhandel Barnes & Noble, een kwartiertje rijden. Heerlijk rondlopen en snuffelen in het aanbod: biografieën, sportboeken, romans, reisboeken en nog veel meer. Er lagen aardig wat boeken van en over Donald Trump, de keuze aan autosportboeken hield niet over. Ik kon me goed inhouden: de aankoop bleef beperkt tot een tijdschrift over automobilia en het actuele nummer van het Amerikaanse Porsche-magazine Excellence. Leuk om te zien dat het tijdschrift Tazio van mijn gewaardeerde Belgische collega’s Johan Dillen en Dirk de Jager ook in Daytona in het schap lag. Het tijdschrift Automobilsport, waar ik ook aan meewerk, lag er daarentegen niet, daar gaan we werk van maken, zodat het volgend jaar tijdens de race daar ook beschikbaar is.

Terug op het circuit volgde eerst het inchecken in het Porsche Racehaus, de klanten-hospitality van Porsche, waartoe ik gelukkig ook toegang had. Gelegen aan de buitenkant van de baan, met uitloop naar een terras en een gereserveerd tribunegedeelte met prachtig zicht op start en finish. Dat zijn privileges waar je wat aan hebt, om nog maar te zwijgen van het uitstekende cateringaanbod en de goed gevulde bar. Als welkomstgeschenk was er een rugzak met daarin een Porsche Design-koffiebus (nu eens geen drinkbeker) en een pak koffiebonen (‘The 24-Hour Blend – Brewed for champions. All day, all night, tastes like cherry, chocolate, butterscotch’, volgens de verpakking) uitgevoerd als de ‘Sau’, de rozekleurige brede 917/20 die in 1971 in Le Mans aan de start stond. De koffie kwam van Good Boy Bob Coffee Roasters, die meer leuke Porsche-gerelateerde zaken in het programma hebben (www.goodboybob.com) en onder andere ook koffie leveren op het Amerikaanse Porsche-cultevenement Luft. Ook leuk: in de hospitality was er bij de koffiebar een apparaat waarmee je verschillende logo’s en teksten in cacaopoeder op je cappuccino kon laten printen. Het Porsche-wapen, het Porsche-woordlogo, de tekst #Raceborn, 911-silhouetten van voren en van opzij… Je hebt er niets aan, je kunt heel goed zonder, maar leuk is het wel!

Na de lunch was er eerst de ‘Meet the team’-sessie van Porsche Motorsport, waarbij alle Porsche-rijders beschikbaar zijn voor journalisten. Ik had een speciaal verzoek ontvangen van een Nederlandse racefan, die een spreuk had ingezonden naar het Porsche-GT-team Iron Dames, die ook daadwerkelijk op de auto te lezen was. Ik fotografeerde de door haar ingezonden spreuk op de raceauto en liet vervolgens de Zwitserse Rahel Frey, een van de drie racende dames in het team, een korte videoboodschap inspreken die ik vervolgens doorstuurde naar de fan in kwestie. Kleine moeite, groot plezier. Verder sprak ik onder andere nog met Laurens Vanthoor over zijn leuke podcastreeks en met nog een paar andere rijders.

Daarna was het tijd voor de handtekeningsessie van alle deelnemende rijders op het binnenterrein van het circuit, aan de achterkant van de garageboxen waarin de raceauto’s zijn ondergebracht als ze niet op de baan zijn. Een ideale gelegenheid om rijders te spreken die ik in Daytona nog niet gezien had. Bovendien wilde ik graag voor twee van mijn publicaties, de autosportwebsite Autosport.nl en het maandblad Start’84, een foto hebben van alle zes de Nederlandse rijders in het deelnemersveld, en direct in aansluiting op de handtekeningsessie was eigenlijk de enige gelegenheid om ze allemaal bij elkaar op één plek te krijgen, iets wat anders tijdens een raceweekeinde nooit lukt, omdat ze allemaal voor verschillende teams rijden en allemaal hun eigen programma hebben. Ik heb voor de verslaggeving op Autosport.nl al jaren een WhatsApp-groepje met alle Nederlandse rijders, dus via die appgroep was de afspraak gemaakt en gelukkig kwamen ze ook inderdaad alle zes op het afgesproken tijdstip en op de afgesproken plaats bijeen, zodat de gewenste foto kon worden gemaakt. Duitse collega’s die van mijn plan hoorden, riepen gelijk al: ‘Je mag blij zijn als er vier van de zes komen opdagen’, maar dat lukte dus veel beter dan verwacht! Ook de collega’s van Ziggo Sport, verslaggever Rick Winkelman en cameraman Bob van Veen, maakten van de gelegenheid gebruik.

Vervolgens nog wat rondgelopen, mensen gesproken, teksten geschreven en relatief vroeg terug naar het hotel, waar ik met collega’s en mensen van Porsche in het Mexicaanse restaurant at en tijdig in bed lag, wetend dat zaterdag een lange dag zou worden. Zo was ik de volgende dag dus ook alweer tijdig wakker en reed na het ontbijt direct naar het circuit, waar het nog relatief rustig was. Vanaf het terras van de Porsche-hospitality volgde ik (met koffie en een beetje roerei met bacon) de race van de klasse Historic SportsCar Racing, maar dat was met slechts vijf auto’s een vrij teleurstellende aangelegenheid. De Porsche-inbreng bestond uit twee 911’s en een 935. De beide 962’s die ook waren aangemeld, waren net als veel andere auto’s in de garage gebleven. Dat het maar een graad of zes was, zal daarbij een rol hebben gespeeld, net als dat sommige auto’s in de kwalificatierace op vrijdagavond defecten hadden opgelopen en niet zo snel gerepareerd konden worden. Na de race liep ik via Victory Lane, waar de gefinishte auto’s stonden, nog een rondje door de garage van de historische sportwagens om de auto’s van dichtbij te bekijken. Prachtig om te zien!

Vervolgens was het tijd voor de rijderspresentatie, waarvan in Daytona altijd een heel spektakel gemaakt wordt. Alle 61 teams in het veld werden een voor een op het grote, verrijdbare podium geroepen, alle coureurs werden met naam en toenaam voorgesteld, sommigen worden kort geïnterviewd, er werd gejuicht en er werden foto’s gemaakt. Het leek allemaal heel informeel, maar alles was strak tot op de seconde gepland. Vervolgens werden de auto’s in positie geduwd, onder een hoek van 45 graden op de pitstraat. Teamleden begeleidden de auto’s met de nationale vlaggen van de deelnemende rijders, een kleurrijk spektakel. Het was een enorme drukte: iedereen met een geldig toegangsbewijs mocht ook de startgrid op. Toch verliep alles heel ordelijk, zonder geduw en gedrang. Totdat op een bepaald moment het commando ‘Clear the grid’ klonk en de toeschouwers vertrokken richting binnenterrein of tribune, het laatste via de baan, waarbij je pas merkt hoe steil die in werkelijkheid is.

Via het gigantische tribunecomplex bereikte ik ook weer de Porsche-hospitality op de tweede verdieping, waar ik graag de start wilde zien. Eerst was er het gebruikelijke ceremonieel: de eed van trouw aan de vlag, opgezegd door de kinderen van een plaatselijke school, het Amerikaanse volkslied, ditmaal vertolkt door een of andere TikTok-ster op een elektrische gitaar (de metal-uitvoering was zeker niet ieders smaak) en het gebed om bijstand van boven voor een veilige race voor alle betrokkenen. Vervolgens mocht de Britse Jamie Chadwick, drie keer kampioen in de niet meer bestaande W-Serie, de formulewagenserie voor vrouwen, als ‘Grand Marshal’ het beroemde commando uitspreken: “Drivers, start your engines”. Chadwick, tevens ambassadrice van Rolex, maakte voor het komende seizoen de overstap naar de lange-afstandsracerij en zal uitkomen in de European Le Mans Series en de 24 Uur van Le Mans.

Precies om 13.40 uur ging de race zoals gepland van start. Ik volgde de actie afwisselend vanuit het perscentrum op het binnenterrein, de Porsche-hospitality met bijbehorend terras en tribune en op enkele plekken langs de baan in het infield. Er was, toen de race eenmaal een uur of twee aan de gang was en de auto’s hun ritme hadden gevonden, voldoende tijd voor een rondgang langs de diverse verkoopstands met automobilia (boeken, modelauto’s, schilderijen en andere zaken) en merchandise van de diverse teams. Leuk om een halfuurtje rond te snuffelen, maar opnieuw niets wat ik graag wilde hebben. Een mens wordt steeds selectiever, ik in ieder geval wel.

Rond het vallen van de duisternis, een uur of zes, besloot ik samen met twee Duitse collega’s even een uurtje er tussenuit te glippen voor een bezoek aan een bezienswaardigheid op autosportgebied: North Turn, een restaurant aan het strand, een paar mijl zuidelijk van Daytona Beach. We gingen er niet heen om te eten, maar om de historische autosportcollectie te bewonderen, die ons was aangeraden door iemand die er een dag eerder geweest was. North Turn bevindt zich, zoals de naam al zegt, ongeveer op de locatie waar het vroegere circuit op het strand van Daytona eindigde, waar tot in de jaren vijftig stockcarraces verreden werden. Hiermee werd de basis gelegd wat uiteindelijk de mateloos populaire NASACAR-raceserie zou worden, waartoe Bill France, die in Daytona een benzinestation runde, in 1948 samen met enkele teameigenaren en preparateurs het initiatief nam. De collectie oude documenten, foto’s, modelauto’s, helmen en twee originele sprintcars van vroeger, geprepareerd door de legendarische Red Vogt en ingezet door Raymond Parks, die zijn geld verdiende met slotmachines, was zeer de moeite waard, dus het uurtje was goed besteed!

Terug op het circuit aten we gezamenlijk nog wat, net voordat het buffet in de Porsche-hospitality sloot (na 20.30 uur werd er ook niets meer te drinken geschonken, wat voor een 24-uursrace opmerkelijk vroeg was). Niettemin bleven we in de hospitality, want een van de boxen was als een soort bioscoopzaal ingericht met een enorn beeldscherm, dus de race was er prima te volgen, en bovendien wilden we vanuit dat standpunt om 22.00 uur het traditionele vuurwerk zien. Dat hoort er tenslotte ook bij, net als het verlichte reuzenrad.

Na het vuurwerk ging ik langzaam terug naar de auto voor de rit naar het hotel, wetend dat de race toch wel zou doorgaan, of ik er nu was of niet. Bovendien was de race ook vanuit het hotel te volgen. Een paar uur slaap, tussentijds even wakker om te kijken hoe de tussenstand was (de Porsches reden zowel bij de prototypes als bij de GT’s mooi voorin mee), vervolgens nog wat slaap, maar mede gedreven door pure nieuwsgierigheid de volgende ochtend toch alweer vroeg op en vlug naar het circuit. Ontbijten kon immers bij Porsche ook, met zicht op de actie op de baan. Nog steeds bleken de 963’s volop in de race voor de overwinning, een mooi vooruitzicht vanuit Porsche-perspectief.

Met nog enkele uren te gaan maakte ik nog een rondgang over het binnenterrein, onder andere via de Porsche-Platz, het speciale gedeelte voor de leden van de Porsche Club of America met hun grote variëteit aan auto’s, en langs de grote promotiestands van de deelnemende merken. Anders dan in Europa maken fabrikanten en importeurs in de VS nog veel werk van de activatie van hun autosportprogramma’s, en zo hoort het eigenlijk ook! De lange rijen voor de stands waar er wat te winnen viel (van t-shirts tot toegangskaarten) maakten duidelijk dat zulke activiteiten in ieder geval bij de Amerikaanse bezoekers nog steeds in de smaak vallen.

En toen werd het tijd voor de slotfase van de race, die ik vanuit het perscentrum op het binnenterrein volgde, om direct na de finish een kort bericht op Autosport.nl te kunnen publiceren en de Nederlandse rijders op te zoeken voor hun commentaren. Dat lukte allemaal prima en relatief vlot, vijf van de zes Nederlandse rijders trof ik hetzij bij de boxen van hun teams, hetzij bij hun motorhomes aan en de zesde, Job van Uitert, kwam als winnaar van de LMP2-klasse na de prijsuitreiking naar het perscentrum, waar ik hem na de persconferentie ook nog even één op één kon spreken. Ook ging hij glimmend van trots op de foto met de gewonnen Rolex. Dat op woensdagavond, ruim 72 uur na de wedstrijd, het bericht zou komen dat zijn auto niet door de technische keuring was gekomen omdat de plank aan de onderzijde te veel afgesleten zou zijn (volgens het team veroorzaakt door een defecte schokdemper op de achteras die de wagenhoogte regelt), konden we toen nog niet weten.

Bij Porsche heerste er ondertussen feeststemming na de 20e algehele zege in Daytona. Een beter begin van het nieuwe raceseizoen was niet denkbaar. Na een smakelijk diner in het steakhouse in het hotel op zondagavond reed ik op maandag in alle vroegte terug naar Orlando voor de terugreis, met overstap in Detroit en Amsterdam. Alles lukte prima en zo was ik dinsdag vroeg in de middag weer thuis, zij het met een flinke verkoudheid, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was weer een memorabel evenement om op terug te kijken en een mooi succes voor Porsche. En nu dat andere grote doel: de 20e overwinning in Le Mans. Afspraak medio juni.

Foto’s: Rebocar/R. de Boer

Advertenties
Logo-LUXURY-INS-horizontaal-wit
64-banner
Dia1
Creventic logo black

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.