Porsche 993 Turbo: c’était un rendez-vous [rijtest]

Ergens eind jaren ’90 raakte ik besmet met het Porsche-virus. De schuldige? Een Porsche 993 Turbo. De auto liet een onuitwisbare indruk achter, ook al stond ik achter een hek terwijl de auto over het circuit raasde. Ruim vijftien jaar later vindt er opnieuw een ontmoeting plaats met mijn ‘jongensdroom’. Deze keer heb ik zelf de sleutels in handen. Kan de werkelijkheid tippen aan een vijftien jaar oude herinnering?

Tekst: Geert Smit | Foto’s: Martijn van Dellen Fotografie

Een beetje Porsche-liefhebber is inmiddels enigszins bekend met de levensloop van de 911. De vierde generatie, beter bekend als 993, ging de geschiedenisboeken in als ‘de laatste luchtgekoelde’. Toegegeven, de 911 is sindsdien nog beter geworden, maar toch heeft een luchtgekoelde 911 iets magisch. Geen enkele watergekoelde boxermotor prikkelt de zintuigen zoals een luchtgekoelde dat doet. Het gezang dat aanzwelt als de toerenteller de 4.000 toeren voorbij schiet en bijna in krijsen lijkt over te gaan wanneer deze de 7.000 toeren nadert.

In dat licht is mijn obsessie voor de 993 Turbo eigenlijk een beetje vreemd. De Turbo is geen toerenmonster. Hoewel ik zojuist in bijna dichterlijke bewoordingen heb beschreven hoe mijn zintuigen reageren op de klanken die een luchtgekoelde 911 kan voortbrengen bij hoge toerentallen, is het toch de enigszins ingetogen ‘Turbo-rochel’ die mij echt in vervoering kan doen raken. Met mij zijn velen, de Porsche 911 Turbo spreekt al veertig jaar tot de verbeelding van liefhebbers. Waar de Turbo zich met name in onderscheid van zijn natuurlijk geaspireerde broeders is het geluid. De Turbo klinkt beschaafder, stiller en ingetogener maar brengt wel een onmiskenbare rochel voort.

Mijn eerste ontmoeting met de 993 Turbo was indrukwekkend. Ik moet een jaar of twaalf zijn geweest. We waren op het TT-circuit tijdens de Vijverberg Trofee. Ik was het grootste deel van de dag aan het hek te vinden. Ik wilde auto’s zien racen, motoren horen brullen, banden horen piepen. Ik werd daarin op mijn wenken bediend, want de ene na de andere sportwagen kwam luid accelererend langs mij razen. Zo ook een Porsche 993 Turbo. Hagelnieuw, pikzwart. De auto stak voor mij met kop en schouders en schouders boven de rest uit. Het geluid van de auto maakte zoveel indruk op mij dat de rest van het achteraf bezien indrukwekkend veld mij niet meer kon bekoren. Dat geluid heeft geschiedenis geschreven. Niet alleen voor mij, maar voor de rest van de wereld. Ik bleek getuige te zijn geweest van de laatste luchtgekoelde en geblazen krachtbron die Porsche zou produceren.

370.000 gulden

De Porsche 993 Turbo was verkrijgbaar van 1995 tot 1998. In die tijd telde je ruim fl. 370.000,- (omgerekend bijna € 168.000,-) neer voor één van de snelst accelererende auto’s in zijn segment. De 993 Turbo was de eerste geblazen 911 in twintig jaar tijd die beschikte over een dubbele turbo en vierwielaandrijving. Dat eerste heeft tot gevolg dat het veelbesproken turbogat kleiner is geworden ten opzichte van eerdere generaties. Dat tweede zorgt dat de auto zijn vermogen beter kwijt kan.

De achterin geplaatste 3,6-liter biturbo-motor is goed voor 408 pk, die via een 6-versnellingsbak naar alle vier wielen wordt gedistribueerd. Het actieve sperdifferentieel op de achteras zorgt ervoor dat de auto ook bij lage snelheden optimale tractie heeft. De auto bereikt desgewenst de snelheid van 100 km/h in 4,5 seconden en kent een topsnelheid van 290 km/h.

Kenmerkend voor de 993-generatie is het feit dat elk model van Carrera 2 tot Turbo S bijzonder geraffineerd aanvoelt. De Engelsen zouden het vertalen als sophisticated en dat doet de auto misschien nog wel meer eer aan. De Turbo is hierop geen uitzondering. Bij lage snelheden en rustig rijgedrag doet niets vermoeden dat er 408 paarden schuilgaan onder de motorklep. Wanneer de potentie echter ten volle wordt benut is de auto een uiterst krachtig en efficiënt wapen voor de snelle bestuurder. Maar laat u zich niet foppen. De 993 Turbo kan bijzonder verraderlijk reageren. Wanneer de ‘grote’ turbo in het spel wordt betrokken is de acceleratie dusdanig dat een ervaren hand is vereist om het geweld in bedwang te houden.

Op een zonnige zondagochtend sta ik oog in oog met de auto die de laatste jaren bovenaan mijn verlanglijstje van te rijden auto’s heeft gestaan. De auto is uitgevoerd in Polar Silver en staat op 18-inch Turbovelgen. Ondanks zijn leeftijd is de auto in smetteloze staat. Dit is echter geen ‘gewone’ Turbo. De auto beschikt over een grotere intercooler en heeft mede daardoor een vermogen van 430 pk. Een optie die destijds door Porsche Exclusive werd geleverd. Tel daarbij op dat de twee turbo’s recent zijn vervangen en u kunt zich voorstellen dat deze auto ook na twintig jaar nog serieuze cijfers weet te noteren als het gaat om acceleratie en topsnelheid. Met enig ontzag loop ik een rondje om de auto. De brede heupen, de zo kenmerkende spoiler, de sierlijke letters op de kont die het woord “Turbo” vormen, alles klopt.

Vijverberg Trofee

Ik neem alle tijd om de auto in me op te nemen. Wanneer ik eenmaal heb plaatsgenomen in de auto wacht ik nog even met het omdraaien van de sleutel. Dit is het moment waar ik naartoe heb geleefd. Wat hou ik hierna nog te wensen over? Ik moet grijnzen om mijn eigen gedachten. Er is nog zoveel. Maar wel met minder emotionele waarde. Ik besluit verder geen tijd te verspillen en start de motor. Achter me klinkt een indrukwekkende grom bij het aanslaan van de motor. Het geluid lijkt niet in de verste verte op wat ik me herinner. Dit is veel indrukwekkender. Dit is de “Turbo-rochel”.

Het is niet mijn intentie om doelloos rond te gaan rijden. Er wordt die dag een Vijverberg Trofee georganiseerd op het TT-circuit van Assen. Ik heb in grote lijnen een route uitgestippeld die langs mooie wegen voert en me uiteindelijk daar moet brengen. Sinds die bewuste dag waarop de Porsche-gekte toesloeg ben ik ontelbaar vaak op het circuit van Assen geweest, maar nooit meer tijdens een Vijverberg Trofee. Als er ooit een juist moment is geweest om terug te keren, is het nu.

Ik rijd met de auto weg alsof het al jaren mijn dagelijkse wagen is. Alles voelt vertrouwd. Dat verrast me niet. De 993-generatie wordt geroemd om zijn souplesse. Het zou vreemd zijn geweest als het niet zo had gevoeld. Ik geef de auto rustig de tijd om op te warmen. Na een kilometer of dertig rustig toeren besluit ik dat het tijd wordt om de turbo aan te spreken. Ik draai rustig een recht stuk weg op en trap het gaspedaal stevig in. In een knipoog passeert de naald 4.000 toeren. De krachtexplosie die dan losbarst is op zijn zachtst gezegd indrukwekkend. Ik ben heel even blij dat ik een recht stuk weg heb opgezocht om de auto echt aan de tand te voelen. Veel tijd om na te denken krijg ik niet. Zodra de tweede turbo inspringt is het ook al tijd om de tweede versnelling te kiezen. Het is of de auto wakker is geworden, want voor ik het weet zit schakel ik naar z’n vier en ben ik ongemerkt de snelheidslimiet allang gepasseerd.

Ik laat het gaspedaal vieren en terwijl de auto vaart mindert laat ik alles eerst eens op me inwerken. Wat een heftig apparaat dit. Wat een geluk dat het droog is. Bij de volgende afslag bedenk ik me niet en herhaal het spelletje opnieuw. De gretigheid waarmee de auto aan het gas hangt en de bijna onnatuurlijke versnelling die de dubbele turbo teweegbrengt werken verslavend. Hoe dichtbij de grens is met deze auto merk ik wanneer ik accelererend door een flauwe bocht kom. Twee handen aan het stuur is geboden. Deze auto heeft duidelijk een will of his own. Veel te snel naar mijn zin arriveer ik op het paddock van het TT-circuit, waar inmiddels een flinke verzameling sportwagens is te vinden. Toch oogst de auto de nodige bewonderende blikken.

Al snel ben ik aan de pitmuur te vinden en is het wederom allerhande exotisch spul wat aan me voorbijraast. Toch kan ik mijn aandacht er niet bij houden, want op minder dan 50 meter achter mij staat mijn droomauto te wachten om teruggereden te worden. Ik besluit dat het tijd wordt om weer achter het stuur te trappen en nog even te genieten van deze buitenkans. Die gedachte wordt echter abrupt onderbroken. In de verte zwelt een gebrul aan dat ik maar al te goed herken. Ik voel even in mijn jaszak. Ik heb de auto toch wel goed afgesloten? Ik steek mijn hoofd voorbij het hek op de pitmuur en wat ik zie maakt dat ik me weer heel even dat kleine jochie aan het hek voel. Met luid kabaal trekt een pikzwarte 993 Turbo aan me voorbij. Mijn dag kan niet meer stuk. Ik twijfel heel even of ik zal wachten tot de auto nogmaals voorbij komt. Ik voel nog een keer in mijn jaszak. Ik heb een veel beter idee…